Dit kan niet en dit mag niet. We hebben toch een verbond gesloten met elkaar en met God? Hoe kan hij nu besluiten het bijltje erbij neer te gooien? Am I not worth fighting for? Alleen omdat het tegenvalt, omdat je je moet inzetten voor je huwelijk en voor intimiteit? Alleen omdat het harder werken is dan hij dacht? Of omdat zijn verleden een rol speelt?
En nu mag ik geen Bijbelstudie meer geven aan de jeugd.
En de kinderen dan?
Hij zou al een aantal keren weg, maar iedere keer heeft iemand van de kerk hem terug kunnen praten. Maar nu is het definitief. Iedereen kotst me uit.
Waarom heeft God niets gedaan?
Tranen. Van onmacht, van schaamte en van ongeloof. Niet meer weten wat te doen.
Echtscheiding komt ook binnen de kerk steeds vaker voor, met alle gevolgen van dien. Binnen de kerk hulp zoeken is nog niet altijd zo eenvoudig. We willen het zo graag helemaal goed doen: goede huwelijken, hechte gezinnen die als pijlers in de gemeenschap fungeren.
En dan is daar de gebrokenheid.
Uit een onderzoek dat ik (Marja Krans) in februari 2022 mocht verdedigen (en dat resulteerde in het boek ‘Iedereen behalve jij?’), bleek hoe vaak mensen met ‘makkelijke antwoorden’ worden weggestuurd. Terug de eenzaamheid van een gebroken huwelijk in. Waar bij een bijna scheiding nog hulp geboden wordt, vervalt dit met de scheiding. De ‘dader’ kan beter uit de kerk vertrekken. Het ‘slachtoffer’ krijgt hulp, maar ook een andere positie in de gemeente. Van de ene op de andere dag krijg je als persoon een nieuw label: ‘gescheiden’. Uit taken gezet, je identiteit aan barrels. Zowel materieel, als sociaal en geestelijk.
Ik zie de schokkende schouders van deze vrouw en denk aan haar kinderen. Zij zit hier met haar gebroken dromen en verbond. Maar ze is niet alleen; de andere verbondspartner heeft ook een eigen verhaal en proces. Bovendien zal de scheiding ook hun kinderen raken. De gevolgen van deze keuze komen bij hoogtepunten in het leven terug. Alleen naar ouderavonden, alleen naar de kerk, alleen met Kerst of Oud en Nieuw. Vaderdag? Moederdag? Een bediening? Wat is je identiteit nog? Wat is je plek nog binnen de kerkelijke gemeenschap? Hoe zit het met Gods leiding voorafgaand aan je huwelijk en nu? En nog verder denkend: Hoe wordt er tegen de kinderen aangekeken in de kerkelijke gemeenschap? Mogen ze er onvoorwaardelijk bij horen? Dat zal hun kijk op het christenzijn en huwelijk mede bepalen.
De vragen van de pastorant staan niet op zichzelf, maar raken aan alle deelaspecten van het leven. Iets wat bij pastoraat veelvuldig aan de orde is.
In pastoraat zoek je met de pastorant naar ontmoeting tussen God en de pastorant. Je mag naast de ander staan in haar of zijn pijn. Ook als het schuurt. Geen goedkope quick fixes. Wel: samen zoek naar herstel. Herstel dat God wil geven. Is het niet herstel van het huwelijk, dan wel van de persoon. Zorgvuldig aansluiten bij de ander en diens beleving. Ze komen juist bij jou als pastoraal werker omdat ze zoeken naar betekenis als christen, omdat ze zoeken naar de verbinding met de Heer. Dan mogen wij perspectief bieden vanuit Christus. Een kostbaar proces.
