Niets is zo vervelend als een klok die niet goed loopt. Vooral als het om je wekker gaat. Dat betekent je verslapen óf juist ruw beroofd worden van die o zo kostbare rust. In deze dagen, waarin we weer zijn overgegaan van winter- naar zomertijd, wantrouw ik doorgaans elke klok. Toegegeven: daarin sla ik soms door. Ik zat ooit eens een uur te vroeg in de kerk omdat niet alleen m’n iPhone, maar ook ikzelf de tijd een uur naar voren had gezet. Toch is het een heel Bijbels thema om de tijden die je om je heen hoort te wantrouwen en je serieus af te vragen hoe laat het nu écht is. En als ik Paulus goed begrijp doen we dat met Pasen. Pasen is hét feest om onze klok weer gelijk te zetten met die van God.
Gelovigen zijn als mensen die te midden van de nacht wakker zijn gemaakt. Daarmee zijn het geen tragische figuren, die de pech hebben wakker te zijn terwijl de rest van de wereld nog lekker ligt te slapen. Nee, zij zijn wakker omdat ze niet langer bij de nacht, maar bij de dag horen. Ze zijn opgestaan en nu is het tijd om te leven. Daarom kunnen ze maar beter weten hoe laat het is.
Als je aan Paulus zou vragen hoe laat het is, dan zou hij antwoorden dat het de hoogste tijd is om op te staan. Daarom zegt hij in Efeze 5:14:
‘Ontwaak uit uw slaap,
sta op uit de dood,
en Christus zal over u stralen.’
Waarschijnlijk haalt Paulus hier woorden aan uit een vroegchristelijke hymne die zelf weer gebaseerd is op het Oude Testament, waaronder Jesaja 60:1. Het is de moeite waard die tekst er eens naast te leggen. Wie dat doet ontdekt dat Paulus het stralende Jeruzalem van Jesaja 60 vergelijkt met de gemeenschap van gelovigen in Christus. Zoals Gods heerlijkheid over Sion schijnt, zo straalt de opgestane Christus over de gemeente, waardoor zij een baken van licht wordt voor een duistere wereld. Dat is ook precies wat Paulus wil bereiken in Efeze: dat ze gaan inzien dat ze als gelovigen niet deelnemen aan de duisternis, maar die juist ontmaskeren (Ef.5:11-13). De gemeente staat niet in de schaduw van de wereld, veeleer staat de wereld in het licht van de gemeente.
Gelovigen leven alsof het al licht geworden is, want de ochtend ís ook aangebroken. Christus ís opgestaan uit de dood. Hij is als eerste wakker geworden te midden van een slapende wereld. En wij zijn door Hem gewekt. Wij staan waar de wereld nog ligt. We delen in zijn opstanding en weten dat de Ochtend er aan komt. Daarom oriënteren we ons niet op de nacht, maar op de Dag. Hoezeer de klok van de wereld ons ook vertelt dat het nacht is en ons terug in bed roept. Jezus is de goede Wekker.
Op paasochtend zetten we onze klok gelijk met die van God. En die geeft aan dat het tijd is om op te staan. Met Pasen vieren we dat in Christus een nieuwe ochtend gloort. En vieren moeten we, willen we bij de tijd blijven in een wereld waarvan de klok niet goed loopt. Wie veertig dagen vast en bidt richting Pasen moet daarna ook veertig dagen vieren en juichen, om niet uit balans te raken. Christus is namelijk niet alleen het Lam van Goede Vrijdag, maar ook de Leeuwerik van Pasen – de Heraut van een nieuwe dageraad. Laten we dus samen de Efeziërs vol worden van de Geest van Pasen en zingen en jubelen we alsof de Dag al daar is (5:18-20). Laten we dit jaar het opstandingsfeest verwelkomen met de lach van het blije kind dat een nieuwe dag begroet. Dat is de lach van Pasen, die eens het universum vullen zal.
